گیل و دیلم | روزنامه ایران ورزشی نوشته است: «حمید سجادی با حمایت برخی جریان‌های قدرت و البته اقبال بلندش به وزارت ورزش رسید اما کمترین استفاده‌ای از آن نکرد. او نه تنها در این دو سال اندوخته‌ای برای خود دست و پا نکرد، بلکه اندک اعتبار باقی مانده خود در ورزش ایران را هم به باد داد».
با معرفی وزاری پیشنهادی کابینه دولت سیزدهم، «سید حمید سجادی» به عنوان وزیر پیشنهادی وزارت ورزش و جوانان معرفی شد تا در صورت اخذ رای اعتماد به عنوان چهارمین وزیر ورزش و جوانان راهی ساختمان سئول شود. مجلس که بررسی صلاحیت وزیر ورزش و جوانان را به عنوان آخرین وزارتخانه در دستورکار خود قرار داده بود با اعلام نظر کمیسیون فرهنگی مجلس در مورد سجادی، بیان نظرات چهار نماینده مخالف و چهار نماینده موافق کار خود را دنبال کرد و در نهایت با کسب ۱۶۵ رای موافق، ۱۰۸ رای مخالف و ۱۳ رای ممتنع به سجادی اعتماد کرد تا به عنوان نفر اول ورزش کشور پس از محمد عباسی (دولت دهم)، رضا صالحی امیری (سرپرست در دولت یازدهم)، محمد شریعتمداری (سرپرست در دولت یازدهم)، محمود گودرزی (دولت یازدهم)، نصرالله سجادی (سرپرست در دولت یازدهم) و مسعود سلطانی‌فر (دولت یازدهم و دوازدهم) سکان هدایت این وزارتخانه را بر عهده گیرد و به عنوان چهارمین وزیر ورزش و جوانان انتخاب شود.
سجادی چند روز پیش به دلیل صدمات ناشی از حادثه سقوط هلی کوپتر استعفا داد و رئیس جمهور ضمن پذیرش استعفای او، کیومرث هاشمی را به سرپرستی این وزارتخانه منصوب کرد.
روزنامه ایران ورزشی از زیر مجموعه های موسسه مطبوعاتی ایران(ارگان رسانه ای دولت) در مطلبی قابل تامل و شاید عجیب درباره حمید سجادی وزیر مستعفی ورزش نوشته است: حمید سجادی یکی از عجیب‌ترین وزیران ورزش و جوانان تاریخ ایران بود. وزیری که از روز اول تنها شاخصه برجسته‌اش داشتن عکس با شورت ورزشی بود و اینکه از جنس ورزش است. شاید هم بود اما آن بعدی از ورزش که مدیرانش دلخوش به نشستن روی یک صندلی هستند و سال‌های سال کاری از پیش نمی‌برند.
او چیزی حدود دو سال وزیر ورزش و جوانان بود. دو سال عجیب و بحث‌برانگیز که در نهایت منجر به کنار رفتن او شد. شاید هم اصلاً نباید می‌آمد. شاید همان روز اول که نامش در کمیسیون فرهنگی مجلس مطرح شد و تقریباً هیچ‌کس پشتیبان حضورش نشد، باید می‌فهمید که در حد و اندازه این صندلی نیست.
سجادی اما هر قابلیتی که نداشت، خوش‌اقبال بود. آنقدر خوش‌اقبال که در جلسه رأی اعتماد، نمایندگان به سبب رأی نیاوردن چند وزیر دیگر، به ناچار و با اکراه به او رأی دادند تا با یکی از کمترین آرای ممکن، وزیر ورزش و جوانان شود. او خوش‌اقبال بود که دولت گزینه مطرح دیگری در دست و بالش نداشت و با آغاز تصمیم‌های اشتباه هم آنقدر گرفتار بود که دیگر نوبت به رسیدگی به ورزش نمی‌رسید.
حمید سجادی با حمایت برخی جریان‌های قدرت و البته اقبال بلندش به وزارت ورزش رسید اما کمترین استفاده‌ای از آن نکرد. او نه تنها در این دو سال اندوخته‌ای برای خود دست و پا نکرد، بلکه اندک اعتبار باقی مانده خود در ورزش ایران را هم به باد داد و در نهایت تنها آورده‌اش ثبت جایگاه وزارت در رزومه خود بود. سجادی یک وزیر اشتباهی بود که چیزی به ورزش اضافه نکرد و حضور دو ساله‌اش اگر برای ورزش آب نداشت، شاید برای خودش نان داشت. شاید برای همین هم بود که زیر فشارهای طولانی و استعفاهای گرفته شده و هزار و یک حاشیه دیگر، خیلی محکم به صندلی وزارت چسبید و دو سال تمام دوام آورد.
سجادی در شرایطی از ورزش رفت که بعید به نظر می‌رسد حتی در دوران قدرت دوستان و نزدیکانش، باز هم به یکقدمی چنین پست‌هایی نزدیک شود. شاید هم حداقل مانند وقفه طولانی و ۱۰ ساله بین مسئولیت قبلی و فعلی‌اش، حداقل یک دهه در ورزش آفتابی نشود و زمانی بازگردد که خیلی‌ها این روزهای تاریک را به یاد نیاورند
