ما نمایندگان قبل از هر چیز باید به ایران نظر کنیم و منافع عموم را بر منافع شخصی خود ترجیح دهیم (دکتر محمد مصدق)
تاریخ هر کشوری همواره مردان بزرگ و قابل ستایشی در خود جای داده که نسل های فردای آن ، به بودن و داشتن چنین آزاد مردانی افتخار می کردند، انسان های که همه هستی و زندگی خود را وفق وطن و دین مردم کردند تا ارزش های انسانی بمانند و به واسطه نادانانی عده ای پایمال نشود، اگر نبود چنین انسان های آزاد مردی در تاریخ ما، ما باید به چه دلخوش بودیم؟
مصدق دولتمردی که هرگز در دوران زمامداریش حقوقی از دستگاه دریافت نکرد، کمک هزینه ماهیانه نوه اش را که در ژنو درس می خواند قطع کرد، فرزند ارشدش را از معاونت وزارت راه خلع کرد، هزینه سفرهای خارجی اش را از جیب خودش پرداخت کرد و در مقابل همه ناملایماتی که در دوره زمامداری اش ایجاد کردند، اندکی از آرمان های انسانی و آزادیخواهی خود عقب نشینی نکرد.
کسی که از محبوبیت و احترام خاصی در میان کنشگران و آزادمردان شجاع کشور برخوردار بود ، بی وفقه وقتش را صرف مبارزه با فساد و کجروی نمود، او برای استقلال و عظمت کشورش نفت را ملی کرد تا گنجی را که در پی غارت آن بودند جلوگیری کند، گرچه استعمار خارجی و مواجب بگیران داخلی موانع بزرگی برای او تراشیدند و در بزنگاه تاریخی تنهایش گذاشتند . تنها شدن او سبب گردید تا کشورهای بریتانیا و آمریکا با امکانات مالی گسترده درکنار عوامل واپس گرای داخلی، کودتای ۲۸ مرداد را طرح ریزی و به اجرا بگذارند، پس از کودتا دادگاه فرمایشی او را به سه سال زندان محکوم کرد، او را به خاطر محبوبیتش و ترس از حضورش درصحنه های اجتماعی، برای همیشه به احمدآباد زندانی و حصر کردند، مصدق که در دو جبهه، سیاسی و بیماری مبارزه می کرد، حاضر نشد برای درمان بیماری خود ازجیب ملتش هزینه کند، علیرغم اینکه دستگاه مستبد برای اعزام او برای معالجه موافقت کرده بود ولی او در کشورش ماند وبا بیماری اش ساخت تا درسی باشد برای نسل های بعد، که مردن در وطن بهتر از زندگی با ذلت و هزینه سنگین در خارج است.
انسان عملگرایی که به تنهایی در مقابل عوامل داخلی و استعمارخارجی مقاومت کرد تا آزادی وطنش و شرافت ملتش را ارزان نفروشد، پیام روشنی که او از خود به یادگار گذاشت این بود که در تاریخ حیات ملت‌ها نادر روزهای درخشان و پر مسئولیت و افتخار و موفقیت پیدا می شود، ایام عادی و گذران برای همه ملل یکسان است ولی آن ملتی که خوب و شرافتمندانه وظیفه اش را در برابر وطن، پرچم و تاریخ کشورش ادا کند، بیشتر از دیگران قدرت اخلاقی وعظمت روحی از خود نشان داده است و اکنون ما باید حافظ این موفقیت و تمدن عظیم ایرانی باشیم که از گذشته دور به دست ما رسیده است. روحش شاد و راهش پر رهرو باد .
رضا بژکول روزنامه نگار
دیدگاهتان را بنویسید