به نام یگانه هستی بخش
آشتی با طبیعت، همواره در قاموس ایرانیان جایگاه ویژه ای داشته است. تعامل در کمال و جمال الهی اصلی ترین نتیجه و ثمره انس با طبیعت است؛ طبیعتی که ذات انسان و قوه عاقله او را در راه شناخت معبود یکتا هدایت می کند.
هرساله در سیزدهم فروردین ایرانیان در دامان پرمهر طبیعت گرد هم می آیند تا روز طبیعت را در پرتوی ازمهربانی ها و نیکی ها بگذرانند. روز طبیعت این فرصت را برای ما فراهم می سازد تا برای یک روز و حتی ساعاتی محدود به طبیعت پناه ببریم و از لذایذ طبیعت خداوندی و مشاهده زیباییها بهره مند شویم.
فراموش نکنیم که طبیعت آینه تمام نمایی است که در آن می توان “خود”را یافت؛ بنابر این حفظ طبیعت به معنای حفظ خودمان است و لاغیر.
روز طبیعت نباید تنها روز ارتباط آدمی با طبیعت باشد،بلکه همان گونه که از نام این روز پیداست،این روز باید مبدا و نقطه آغازی برای ارتباط انسان با طبیعت باشد؛ حفظ طبیعت حداقل خدمت و شکرگزاری انسان نسبت به خلقت الهی محسوب می شود، خلقتی که در سرتاسر آن مظاهر جلال و جمال و جبروت و عظمت خداوند متعال قابل مشاهده است؛ پس این آینه زلال راهمچنان زلال نگاه داریم.
طراوت و سرسبزی دشت و صحرا مردم را به سوی خود دعوت می نماید تا سفره روز آخر نوروز را در دل طبیعت بگسترانند.
آحاد مردم در این روز برای جلوگیری از ریختن زباله در طبیعت که منجر به آلودگی محیط زیست شهرستان می شود رعایت نکات لازم را مد نظر قرار دهند تا طبیعت همیشه زنده، شاداب و پایدار بماند.
امید است هم‌میهنان عزیز و فرهنگ دوست ایران اسلامی با حفظ محیط زیست و طبیعت زیبا، امانت دار نسل های آتی باشند.
دیدگاهتان را بنویسید