ما داماشیم!
یه خانواده شهرستانی با دست هاى همیشه خالی؛
خانواده ای که هرگز جلوى ثروتمند هاى پرنفوذ پایتخت نشین سرخم نکرده.
همون آبی های لیگ‌برتری که با لقب «غول‌کش»، آبی هاى تهران رو تو فصل قهرمانی‌شون تو هر دو بازی رفت و برگشت شکست دادن و قرمزها هم خاطره باخت مقابل داماشِ ده نفره از یادشون نمیره.
همین لاجوردی‌پوش هایى که جام رو از دست سپاهان دور کردن و آرزوی رفتن به فینال جام حذفی رو به دل تراکتورسازهاى تبریز گذاشتن.
از اون سال‌ها خیلی گذشته اما داماشِ خیره‌کننده این فصل، دنبال کارهاى بزرگه!
ماها عاشق آتیش بازی ایم!
ابرهای طوفان زا که یه فصلِ طوفانی رو تو لیگ دو و جام‌حذفی رقم زدن، این روزها دل و دماغ شرکت تو جام حذفی رو نداشتن اما داماش برای شرکت تو فینال حذفی که جزو اولویت هاش نبوده و نیست فقط یه شرط داشت…
بعدِ بریدنِ سرِ سربازهاى میرزا تو چمنِ سردارجنگل، فدراسیون هم خوب میدونه فقط یه کار میتونه خشم رشتی ها رو فرو بنشونه؛
آلامِ یکشنبه سیاهِ رشت فقط با برگردوندنِ حق داماش که حضور تو لیگ یکه کم میشه و فینال حذفی و صعود به جام باشگاه‌ها و… دلِ داماشی هارو خوش نمیکنه.
همین که گلادیاتورهای رؤیاپردازِ شمال به عنوان اولین تیمِ لیگ دوییِ تاریخ فوتبال ایران تا یک‌قدمی فتح جام حذفی و صعود به آسیا اومدن، نشون‌دهنده غیرت و جَنَمِ تیمِ جوونِ یه سرمربی ۴۰ ساله‌ست که به عنوان بازیکن و با همین داماش(پگاه) فینال جام حذفی رو تجربه کرده.
جایگاهی که تیم هاى دیگه با بودجه های کلانِ دولتی و بریز و بپاش های میلیاردی و… تو آرزوی رسیدن بهش موندن.
درسته که داماش بعد از اتفاق هاى عجیب و غریبی که بیست و اندی روز پیش براش افتاد، هم به لحاظ روحی افت کرد، هم تمرینات مناسبى نداشت و هم سه تا از بازیکن هاى کلیدیش محرومن، اما به هیچ عنوان تیمِ از پیش بازنده بازی امشب نیست.
داماش برای رسیدن به فینال همین جام، ماشین سازی رو تو تبریز برد و سایپا رو تو رشت شکست داد و در مقابل، پرسپولیسى که امسال عنوان قهرمانی لیگ رو یدک میکشه به سختی از سایپا مساوی گرفت و تو تهران از ماشین سازی باخت!
قطعاً اگه اتفاق هاى عجیبِ یکشنبه سیاه رشت نمیفتاد، امشب داماش مدعی تر از همیشه وارد زمین میشد و بازی ای به نمایش میذاشت که فوتبال شرمنده حضور داماش تو لیگ دو
بشه!
رقابت ها همیشه جذابن!
حتی اگه بین دو تیمی باشه که یکیش تو پول‌های های چند ده میلیاردیش غلت میزنه و از بودجه های دولتی ارتزاق میکنه و اون‌یکی با چنگ و دندون مطالباتِ بازیکن هاش رو پرداخت میکنه و یه باشگاه خصوصیه.
مهم نیست که مجموع رقم قرارداد بازیکن هامون معادل مبلغ قرارداد دروازبان قرمزهاى پایتخته، مهم اینه که بازیکن های این تیمِ ۵۹ ساله شمال ایران نسبت به این پیراهن و هوادارهاى عاشقش تعصب دارن و هوادارهاشون هم با هر باخت شعار “حیا کن ، رها کن” سر نمیدن.
داماشِ امشب، نصف داماش آماده همین چند ماه پیش که استقلالِ اهواز، تیمِ محبوب شهری که فینال حذفی توش برگزار میشه، رو شیش تایی کرد هم نیست اما امیدش به ساق جوون هاشه تا با یه بازی شرافتمندانه یه بار دیگه پرچم کاسپین رو به اهتزاز دربیارن.
اون ها میدونن در هر صورت رشت امشب نمیخوابه؛ یا از شیرینیِ تحقق یک رؤیا یا از بغضِ ترکیده ای که آخرِ شاهنامه فوتبالیِ گیلک هاست.
محمدطاها محمودی
۱۲ خرداد ۱۳۹۸
دیدگاهتان را بنویسید