به گزارش گیل و دیلم ، روزنامه اطلاعات نوشت: سپس یک نکته هم درباره سیمکارتهای سیاه و سفید گفت که: من اگر میتوانستم آن سیمکارتهای سیاه را هم سفید میکردم ولی زورم نمیرسد و نمیتوانم ولی دستور میدهم سفیدها را سیاه کنند!
دانشجویان به وجد آمدند و برای مسعود پزشکیان کف زدند. اما به راستی در پشت این حرفها چه معنایی نهفته بود؟ آیا بجز توزیع محرومیت نامی میتوان بر آن نهاد؟ آیا رئیس جمهوری که میتواند دستور ابطال برخی مزایای اینترنتی و دسترسیها را بدهد نمیتواند همان دسترسیها را برای همه، ولو برای گروه وسیعتری از مردم ـ دانشجویان، معلمان، مدیران، نخبگان، افسران و … ـ صادر کند؟
اما بحث این نیست. ما به وعدهای رأی دادیم که قرار بود این محدودیتهای نابجا را بردارد، نه این که اندک آزادی گروهی از شهروندان به ویژه روزنامهنگاران را نیز سلب کند! میدانیم که بسیاری از دارندگان سیمکارتهای سفید، لایق این مزیت نیستند و فقط از طریق نسبت و رانت و ویژهخواری و رابطه، آن را دریافت کردهاند؛ اما آقای رئیس جمهور با همه ارادت و حمایتی که از شما و دولت وفاق داشته و داریم، صادقانه خدمتتان عرض میکنیم که: این بار کج به منزل نمیرسد، وعدهای بود و انتظارهایی… به فرموده مولانا بیدل دهلوی:
فرصت هستی ندارد دستگاه انتظار
مفت امروزیم، پس ای وعدهی فردا بیا
دیدگاهتان را بنویسید