هر روز یا به عبارت درست‌تر در هر ساعت از روز، رسانه‌های مکتوب و تصویری خبرهایی از گوشه و کنار ایران و جهان را منتشر می‌کنند و مخاطبان خود را از مهم‌ترین و جدیدترین حوادث و تحولات آگاه می‌سازند. در این جریان مستمر اطلاع‌رسانی،خیلی‌ها ایفای نقش می‌کنند، از تصویربردار و تدوین‌گر در رسانه‌های تصویری گرفته تا حروف‌چین و ویراستار در نشریات مکتوب. اما مهم‌ترین عنصر این جریان «خبرنگاران» هستند. آن‌ها زودتر از دیگران، در محل وقوع رویداد یا حادثه حاضر می‌شوند و دیده‌ها و شنیده‌های شاهدان را ثبت و به رسانه‌ی خود مخابره می‌کنند. از خبر تولد یک پاندا در چین و زلزله در ژاپن گرفته تا جنگ و فقر و قحطی در آفریقا و تظاهرات خیابانی در برزیل و ونزوئلا یا تیراندازی در یکی از مدارس امریکا، همه توسط خبرنگاران ثبت و به مردم دنیا عرضه می‌شوند. آن‌ها همراه سربازان در جنگ، همراه امدادگران در سوانح و همراه مردم در تجمعات حضور دارند و می‌کوشند آنچه را که در حال روی دادن است از نزدیک‌ترین جای ممکن ببینند و ثبت کنند. آن‌ها حوادث تلخ و غم‌باری مثل زلزله‌ی رودبار و بم و سیل مازندران و ترور دانشمندان هسته‌ای را پوشش خبری دادند، و وقایع شادی‌بخشی مانند جشن صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی و موفقیت تیم ملی والیبال و حضور پرشکوه مردم در انتخابات را به سراسر کشور مخابره کردند.
هفدهم مرداد هر سال که می‌شود، از آن‌ها یادی می‌کنیم؛ زیرا این روز در تقویم «روز خبرنگار» نام گرفته است. منشأ این نام‌گذاری به تابستان سال ۱۳۷۷ برمی‌گردد؛ در آن سال طالبان شهر مزارشریف (مرکز ولایت بلخ در شمال افغانستان) را تسخیر و کنسولگری ایران در این شهر را اشغال کرد. آن‌ها هشت نفر از کارکنان کنسولگری ایران، و یک خبرنگار به نام محمود صارمی را بی‌رحمانه به شهادت رساندند. چندی بعد در یکی از جلسات شورای فرهنگ عمومی کشور پیشنهاد شد که به پاسداشت خون این خبرنگار شهید، روز هفدهم مرداد در تقویم به عنوان روز خبرنگار نامیده شود. هر سال به بهانه‌ی این روز، یادی از خبرنگاران می‌کنیم. هرچند متاسفانه گاهی میان خبرنگاران حقیقی و مصمم و آموزش‌دیده و بقیه فرقی گذاشته نمی‌شود؛ همه را با عنوان پرسروصدای «خبرنگار» می‌شناسیم و تفاوتی میان‌شان قایل نمی‌شویم. چند سال پیش جلال‌الدین حیدری‌نژاد در کارگاه آموزشی سرای اهل قلم به همین تفاوت اشاره‌ای کرده و گفته بود که یک خبرنگار باید در درجه اول خوب ببیند، خوب بشنود، خوب حس کند و خوب منتقل کند؛ باید کنجکاو و صبور و از همه مهم‌تر آرام و باشخصیت باشد. او معتقد بود که این صفات، ملزومات ابتدایی کسی است که خود را خبرنگار می‌داند و شایسته نیست کسی را که فاقد این ویژگی‌هاست خبرنگار بخوانیم.
خبرنگاران باید از هنرشنیدن و خوب دیدن و هنر انتقاد کردن درست و مناسب برخوردار بوده و عواطف و احساسات غیر کارشناسی خویش را در تبیین وقایع و اطلاع رسانی خویش دخالت ندهند. عدالت رسانه ای و بیان حرفه ای در ارایه اخبار ،ضرورتی منطقی ومورد انتظار است. یک خبرنگار حرفه ای با فرهنگ و سلایق و علایق فرهنگی ، سیاسی ، اجتماعی و موازین حقوقی و قانونی فعالیت رسانه ای خویش و جامعه هدف خود آگاه بوده و احترام به آن را بر خود در کار خویش فرض و محتوم می داند.
خبرنگاران سفیر اگاهی و دانایی هستند.این روز را به همه خبرنگاران حقیقی و جدی، که ـ باوجود مشکلات و سختی‌های بسیار این شغل ـ صادقانه برای آگاهی‌بخشی به جامعه تلاش می‌کنند تبریک می‌گویم.
دیدگاهتان را بنویسید