تاکنون دو مقاله در مورد مبارزات آنگ سان سوچی نوشتم و یک توفیق اجباری هم باعث شد که تحقیقی مجدد درباره او داشته باشم. مسیر حرکت او را که نگاه می کنی سرشار از مبارزه و عشق یک زن به وطن و هم نوع است.
همایون حسینیان یک از رونامه نگار های قدیمی استان البرز و زاده لاهیجان در صفحه اینستاگرام خود این مطلب را از رهبر میانمار و چگونگی بقدرت رسیدن او منتشر کرده.
گیل و دیلم ، در ادامه شما فرهیختگان را به مطالعه این مطلب دعوت می کند :
تاکنون دو مقاله در مورد مبارزات آنگ سان سوچی نوشتم و یک توفیق اجباری هم باعث شد که تحقیقی مجدد درباره او داشته باشم. مسیر حرکت او را که نگاه می کنی سرشار از مبارزه و عشق یک زن به وطن و هم نوع است.
اخیرا که از برمه خبر می رسد چگونه یک گروه بزرگ از مردم مسلمان آنجا کشته و آواره شده اند و او در مقابل دوربین رسانه ها – به دروغ – منکر این جنایت می شود تمام هرم تصوراتم واژگون شد. کسی که یکی از پیشروان جنبش فیمینیستی در تاریخ محسوب می شد و برای خیلی ها الگو شده بود، به ناگاه چه شد که ظرف کمتر از ۴ سال اینگونه تغییر مسیر داد و از یک آزادیخواه تبدیل به یک دیکتاتور ظالم شد به طوری که برای اولین بار در تاریخ برای پس گرفتن جایزه نوبل درخواست شده است؟
جنبش زنان در تاریخ را می توان به دو دسته تقسیم کرد: ۱- جنبش برای احقاق حقوق زن ۲- جنبشها و فعالیتهای زنان در امور مختلف سیاسی، اقتصادی ، اجتماعی و …
آنگ سان سوچی یکی از زنانیست که به گروه دوم تعلق دارد.اما او کیست؟ سوچی در سال ۱۹۶۹ کارشناسی خود را در رشته های فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد در کالجی در آکسفورد به پایان رساند. سپس به مدت ۳ سال در نیویورک زندگی کرد و در سازمان ملل به کار پرداخت.
پدرش ژنرال بود و دو سال پس از رفتن سوچی به خارج از کشور، زمانی که برمه زیر سلطه استثمار بریتانیا بود. توانست با گفتگو و مذاکره برمه را به استقلال برساند و ارتشی مدرن را پایه ریزی کند. یک سال بعد ژنرال “آنگ سان” توسط ژنرال “نه وین” به قتل رسید. سوچی در ۱۹۸۵ دکترای خود را از دانشکده مطالعات مشرق‌زمین و آفریقا دانشگاه لندن دریافت کرد.
او در سال ۱۹۸۸ به علت بیماری مادرش به کشور بازگشت. اندکی بعد ژنرال “نه وین” از شغل خود استعفا داد و آتش اعتراض ملی علیه حکومت برمه از آن زمان شعله ور شد. ارتش این اعتراض ها را سرکوب کرده و هزاران معترض را کشت. سه هفته بعد در ۲۶ اوت، سوچی که به خاطر پدرش نفوذ سیاسی زیادی داشت توانست در حدود پانصد هزار نفر را در تظاهراتی گرد آورد و خواستار حکومتی دموکراتیک شد. در همان نخستین سخنرانی، وی نشان داد که سر سازش با خودکامگان حاکم را ندارد، از آزادی سخن گفت و خواستار تغییر ساختار قدرت شد.
این سخنان سوچی برای مردم برمه که نزدیک نیم قرن با حکومتهای نظامی استبدادی دست به گریبان بودند، تازگی داشت و بسیار مورد استقبال قرار گرفت و در حکومت جدید نظامیان، “کنفدراسیون ملی دموکراسی” را تاسیس کرد و دبیرکلش شد.
پس از کشتار دانشحویان در “میدان تیان آن من” توسط چینی ها، دولت برمه از جنبش احتمالی سوچی احساس خطر کرده و او را بازداشت خانگی کردند. با این وجود “کنفدراسیون ملی دموکراسی” همچنان به فعالیت می پرداخت و در انتخابات ۱۹۹۰ ۸۳ درصد از کرسی پارلمان را در دست گرفت و طبق قانون باید دبیرکل آن یعنی سوچی رییس جمهور می شد اما رهبران نظامی انتخابات را ابطال کرده و جنبش دموکراسی را ابتر گذاشتند. سوچی در سخنرانی مشهورش با عنوان ” آزادی از ترس” در پی این انتخابات به حامیانش گفت: ” این قدرت نیست که فساد می آورد، بلکه ترس است” و او با این واژه هایش در بازداشت خانگی مردم را سحر می کرد.
با ایجاد دشواری های زیاد، سوچی نیز به گونه ای دیگر در بازداشت خانگی حرکت خود را ادامه داد و با بیان نقض حقوق بشر در برمه و طرح آن در سراسر جهان و دریافت جایزه یک میلیون و سیصد هزار دلاری صلح نوبل، یک بنیاد ملی بهداشت و آموزش را بنیان نهاد. سوچی در دهه ۱۹۹۰ در حالی که هنوز در بازداشت خانگی بود به ارتباط یا همراهان خود در کنفدراسون ملی دموکراسی و جامعه جهانی از طریق شوهر و فرزندانش که در بریتانیا زندگی می کردند، ادامه داد. پس از رهایی از بازداشت خانگی در ساتل ۲۰۰۲، سوچی به فوریت مبارزه ای تهاجمی و ملی را جهت تقویت کنفدراسیون آغاز کرد اما این مبارزه به گونه ای تراژیک با محکوم شدن دوباره وی به بازداشت خانگی در ۳۰ مه ۲۰۰۳، عمر کوتاهی یافت. در دوران حبس دوباره، او به تلاش برای جلب پشتیبانی داخلی و جهانی از کشورهایی چون ایالات متحده و بریتانیا در کنار اتحادیه اروپا ادامه داد. همه این کشورها و نهادها به شکل کنشگرانه بر دولت برمه برای رهایی وی از حبس فشار وارد آوردند.
آنگ سان سو چی در ۱۳ نوامبر ۲۰۱۰ از بازداشت خانگی خارج شد.با اجرای فرمان آزادی آنگ سان سو چی رهبر مخالفان دولت برمه (میانمار) و برچیده شدن ایستگاه‌های پلیس در اطراف خانه وی، دوران حصر خانگی این برنده جایزه صلح نوبل سرانجام سپری شد و صدها نفر از حامیان خانم سوچی، وی را در مقابل درب منزلش مشاهده کردند. حزبش در سال ۲۰۱۴ توانست هشتاد درصد کرسی های پارلمان را به دست آورد و سوچی رسما حکومت را به دست گرفت.
نظام سیاسی میانمار “جمهوری پارلمانی” توصیف شده و رئیس جمهوری میانمار رئیس کشور و هم رئیس دولت است و به طور غیرمستقیم با رای پارلمان به این سمت انتخاب می
شود. طبق قانون اساسی سال ۲۰۰۸ که توسط نظامیان حاکم بر این کشور تدوین شد، نامزدهای ریاست جمهوری توسط هیاتی متشکل از برگزیدگان نمایندگان ولایات در پارلمان، برگزیدگان نمایندگان شهرها در پارلمان و نظامیان تعیین و برای اخذ رای به پارلمان معرفی می‌شوند.
سوچی ۷۰ ساله در حضور علنی نادری از زمان پیروزی انتخاباتی‌اش، با هدف تاکید بر تعهد حزبش به خدمات اجتماعی برای جمع آوری زباله به خیابان رفت. او با این عمل نشان داد که فعالیتهایش صرفا سیاسی نبوده و با وجود پیروزی سیاسی همچنان به امور مختلف کشورش حساس است. زباله یکی از مشکلات بسیار بزرگ در میانمار محسوب می‌شد زیرا این کشور از کمبود امکانات جمع آوری منظم زباله و محل‌های مناسب برای دفن زباله رنج می‌برد. آنگ سان سوچی بر روی این مساله به عنوان راهی برای اثبات تلاش‌های حزب “لیگ ملی برای دموکراسی” در راستای خدمت به مردم دست گذاشت.
هم اکنون پس از یک دوره چند ساله سکوت، کم کم صداهای تولد یک دیکتاتور دیگر در جهان شنیده می شود. نه جایزه صلح نوبل و نه تجربه اش از دهه ها زیر یوغ خودکامگان ماندن، نتوانست او راهمچنان یک آزادیخواه و مصلح اجتماعی نگه دارد. “آنگ سان سوچی” درست گفته بود که قدرت فساد نمی آورد. اما تالی این گزاره را درست نگفته بود : در واقع “این قدرت بدون نظارت است که فساد می آورد”.
دیدگاهتان را بنویسید