البته مصادیق این یک بام و دو هوای سیاسی گروه‌های اصولگرا در همین مدت دو سال گذشته از دولت ابراهیم رئیسی فقط به همین مورد مناطق آزاد محدود نیست. از مباح شدن مذاکره برجام گرفته تا اعتراف انسیه خزعلی به اجرای بخش هایی از سند آموزشی ۲۰۳۰ با حق تحفظ. همه اینها مواردی بود که در دولت حسن روحانی نه فقط به انتقاد از دستگاه اجرایی و سخنرانی علیه قوه مجریه بلکه حتی به کفن پوشی مخالفان دولت منجر شده بود.
به گزارش گیل و دیلم ، روزنامه اینترنتی فراز نوشت: باید دو سال از پایان دولت حسن روحانی می‌گذشت تا مشخص شود گلایه‌های پر تکرار از چوب گذاشتن رقبای سیاسی لای چرخ دولت چندان هم بیراه نیست. یک نمونه‌اش امروز در مجلس به نمایش گذاشته شد. جایی که حجت الله عبدالملکی به دفاع تمام عیار از توسعه مناطق آزاد اقتصادی و جذب سرمایه‌گذاری خارجی در کشور پرداخت و در ادامه هم نمایندگان مجلس به لایحه ایجاد مناطق آزاد تجاری- صنعتی دوغارون، سرخس و مازندران، رای مثبت دادند.
۷ سال پیش نه فقط همین جریان سیاسی حاکم بر مجلس تاسیس مناطق آزاد را دروازده رانت و واردات می‌دانست بلکه ژنرال اصلی این جریان در آن نبرد هم کسی نبود جز حجت‌الله عبدالملکی. در این ۷ سال چه اتفاقی افتاده که عبدالملکی و سیاسیون هم جناحی او نظری کاملا متفاوت با نظر و موشع شان در دولت حسن روحانی پیدا کرده‌اند؟
در روزهای اخیر فیلمی از مناظره عبدالملکی با مرحوم اکبر ترکان در شبکه‌های مجازی بازنشر شده که بسیار مورد توجه کاربران قرار گرفته است.
جالب است بدانید فیلم مربوط به مهرماه سال ۱۳۹۵ است. زمانی که مرحوم اکبر ترکان دبیر وقت مناطق آزاد و ویژه اقتصادی بود. یعنی همین سمتی که اکنون بر عهده عبدالملکی است. حجت‌الله عبدالملکی هم به عنوان مخالف و منتقد دولت و مرحوم ترکان در آن مناظره حاضر شده بود.
جالب‌تر اما موضوع مناظره بود؛ لایحه ایجاد هفت منطقه آزاد تجاری- صنعتی و دوازده منطقه ویژه اقتصادی. یعنی تقریبا همان چیزی که امروز در دستور کار مجلس بود و نمایندگان به آن رای مثبت دادند و عبدالملکی برای دفاع از آن پشت تریبون مجلس رفت.
عبدالملکی منتقد و البته مخالف پای کار و ثابت مناطق آزاد اقتصادی و تجاری بود.
او در سال ۹۵ بعد از تصویب لایحه دولت در توئیتر خود نوشت: مناطق آزاد لطمه بزرگی به عملکرد و فرهنگ - اقتصادی کشور بوده! انتظار می‌رفت مجلس در برابر خواسته غیرمنطقی افزایش هفت منطقه آزاد جدید مقاومت کند. مناطق آزاد که قرار بوده قطب صادرات کشور باشند، به درگاه فراخ واردات کالاهای خارجی واز آن بدتر، پمپاژ فرهنگ مصرفی غربی شده! تنها به این شرط قابل قبول می‌تواند باشد که در اصلاح قانون مناطق آزاد منبع درآمدی مناطق از واردات به صادرات تبدیل شود! جای نمایندگان محترم بودم مصلحت کشور و آخرت خودم رو به دنیای دیگران نمی فروختم. نمایندگان با تصویب اشتباه فردای قیامت گیرن!
انتقاد وی البته تنها به ماجرای افزایش تعداد مناطق آزاد نیست. وی در توییتی صراحتا اعلام کرده بود: مناطق آزاد لطمه بزرگی به عملکرد و فرهنگ اقتصادی کشور بوده! انتظار می‌رفت مجلس در برابر خواسته غیر منطقی افزایش هفت منطقه ازاد جدید مقاومت کند.
وی البته شرحی از وضعیت مناطق آزاد نیز داده و گفته بود رشد بی‌حساب و کتاب مناطق آزاد یک نتیجه‌اش این می‌شود که در جایی مثل بشاگرد هم گاهی باید مدتها دنبال یک نوشیدنی ایرانی بگردی.
جالب اینجاست وقتی دو لایحه دولت یازدهم و دولت سیزدهم برای افزایش تعداد مناطق آزاد را می‌بینیم، تقریبا هیچ تفاوت محتوایی جز فهرست این مناطق جدید با هم ندارند. به طور حتم نه فقط عبدالملکی، بلکه کلیت جریان سیاسی رقیب دولت سابق باید توضیح دهند که چرا در یک موضوع واحد با وضعیت و موقعیت واحد، رفتاری دوگانه و کاملا متفاوت از خود نشان داده‌اند؟
البته مصادیق این یک بام و دو هوای سیاسی گروه‌های اصولگرا در همین مدت دو سال گذشته از دولت ابراهیم رئیسی فقط به همین مورد مناطق آزاد محدود نیست. از مباح شدن مذاکره برجام گرفته تا اعتراف انسیه خزعلی به اجرای بخش هایی از سند آموزشی ۲۰۳۰ با حق تحفظ.
همه اینها مواردی بود که در دولت حسن روحانی نه فقط به انتقاد از دستگاه اجرایی و سخنرانی علیه قوه مجریه بلکه حتی به کفن پوشی مخالفان دولت منجر شده بود.
اینکه آیا اساسا مثلا افزایش تعداد مناطق آزاد خوب است یا بد، مساله این نوشته نیست. یا اینکه سند ۲۰۳۰ باید اجرا می‌شد یا خیر. مساله مهمتر این است که ماهیت موضوعات برای جریان سیاسی حاکم از دولتی به دولت دیگر و از مجلسی به مجلس دیگر تغییر می‌کند و معنای چنین رفتاری صرفا یک چیز است؛ نداشتن اصول. یعنی همان چیزی که جریان حاکم فعلی نزدیک سه دهه است که می‌گوید فقط نزد او پیدا می شود و بس.
حالا شاید با کنار هم گذاشتن جلسه دیروز مجلس و مواضع سال‌های قبل اصولگرایان تندرو و امثال عبدالملکی بهتر بشود فهمید که چوب لای چرخ رقبا گذاشتن و یک بام و دو هوا کار کردن در موقعیت‌های مختلف یک روش واقعی سیاست‌ورزی برای عده‌ای است، نه فقط توهم برخی جریان‌های اصلاح‌طلب و اعتدالی. روشی که معلوم نیست منافع ملی در فهرست اولویت‌های آن چه جایی دارد
دیدگاهتان را بنویسید