به گزارش گیل و دیلم ، محمدعلی فیاضبخش در اطلاعات نوشت: همانگونه که نمیتوان منکر «غیب» (به تعبیر قرآن) شد و امدادات غیبی را نادیده گرفت، نباید از «تدبیرات» انسانی چشم پوشید و یکسره دیده بر آسمان دوخت و زمین را نادیده انگاشت.
در طول تاریخ و اخباری که از اولیا و انبیا به ما رسیده، آنچه به رخداد معجزات برمیگردد، در برابر تکلیفِ زمینیِ آدمیان در تدبیرات، به لحاظ کمّی اصلاً در حساب نمیآید؛ و اصولاً «تقدیر الهی» به یک معنی مترتّب بر «تدبیر زمینی» است.
تو کار زمین را نکو ساختی؟
که بر کار افلاک پرداختی!
روزگاری نه چندان دور، انواع و اقسام انسانها، از سر تدبیر و تخصّص و دانش و بینش هشدارهایی را برای امروز به میان آوردند و هرکدام با شعارهایی یا برچسبهایی به زاویهها رانده شدند و حاصل، آن که تمام فاجعههای زیستمحیطی امروز، با واژهدرمانی فرا فکنده شد: ناترازی! خب! ثُمَّ ماذا؟
نمیدانم آیا وقت آن نرسیده، پیش از آنکه دل به نمازهای باران در آیندههای دور و نزدیکِ آسمان ببندیم، کمی هم چشممان را روی زمین بگشاییم و از سفرههای رایگان خدادادی، افزودگی و بهرهوری را ارمغان آوریم؟
اگر تقدیر الهی و معجزاتِ ارزان و آسان (!)، منتظر شعارگراییهای محفلآرایی و سخنگفتنهای از سر بیدانشی میماند، هنوز اروپا در قرون وسطایش در حال دستوپا زدن میبود.
مشکل آب و برق و هوا و محیط زیست امروز ما، که در مرزهای فاجعه و بحران اینپا و آنپا میکند، آری! الان دیگر یکشبه حل نمیشود- زیرا هزاران شب و روز را برای حل آن از دست دادهایم- اما از همین امشب و امروز، میتوان عبرتها را دستمایهی غیرتها قرار داد:
سخنرانیهای ایدئولوژیک از سوی همهدانهای مسئولیّتناپذیر در محافلِ جدال با رقیب، نه مشکل آب را حل میکند، نه بحران محیط زیست را، نه سردرگمی قیمت سوخت را. اینها آدمهای خودش را میطلبد. اکنون پیدا کنید آدمهایش را
دیدگاهتان را بنویسید